Ein fjelltur
Det var um sumaren midt i onni, veret var vent, me skulde sjaa fram paa stølen til gjentorne nokre gutar. Me visste det altfor – vel, at det var ikkje hjelpi aa ganga, utan me hadde med oss noko posegodt.
So gjekk me fyrst paa krambudi og kjøpte mangt og mykje med slekt luksus, som, de veit, ein plar hava med seg til gjentorne.
So gjekk me og kom snart fram paa stølen; men det vart anna, enn me hadde tengt.
Daa me letta paa døri, spente dei til – na so me tenkte ho hadde klovna, og soleis gong paa gong, det var lukka, at dei hadde so sterke dør, og det var vel det dei leit paa.
Men so tok me oss mannskap fyre og smurde inn; men dei var sinte kann de tru.
Me hadde ingen annan ting aa gjera, me laut til i raude kasti og turnera etter posarne, daa vart dei ein grand betre.
Men det var ein som ikkje hadde pose, og han laut ut., og naar posarne vaare var tomme laut me ogso ut, soleis er gjentorne.
Eg vil med dessa ordi berre paaminna dykk ungdomar um aa taka mykje i posarne, naar de gjeng til gjentorne.
Ortnevik Ungdomslag vart skipa i 1904, og lagsavisa Solglytt har eksistert sidan 1909.
Talrike skribentar og redaktørar har forma innhaldet i dei handskrivne bøkene.
Ironi eller djupt alvor – tolkar vi tekstene rett?