Eit ljost minne
Det var ein haustkveld ein av dessa ljose bjarte kveldarne paa Solrenningen. Eg gjekk og stulla tilrettes og nynna so smaatt paa ein song inne i selet.
Sjølv um huslyden ikkje er so stor, lyt ein no baade koka og eta og halda det i orden, so det dreg ei stund fyrr ein vert ferdig.
Den vesle ljosebeten, som stod i staken, var snart ende, eg gjekk stad og leita etter eit nytt ljos, aa setja i staken, for eg tykte det var fortidleg aa ganga til köys endaa med det same helgafreden tok til aa kvila seg yver naturi og skapningi, for det var laurdagskveld.
Eg gjekk burt til bordet der staken stod, og kom i det same til aa sjaa ut glaset, der unslapp meg eit rop av undring yver det overlege fagre syn, som mötte meg.
Eg lagde ifraa meg ljoset og tenkte, lat meg spara dette ikveld.
Eg fann treskorne, dessa truverdige fyljesveinarne, som so ofte ber meg yver selböden, og tulla so smaatt yver den vesle elvi burt paa haugarne.
Nei so stilt og fint, som det er ikveld, kva tenkte eg vel paa, som vilde setja meg til inne, og her ute möter alt meg med ein matt glans fraa den milde maanen.
Eg sette meg ned paa den lagelegaste pladsen og saag.
Nede paa nokon turre flatar, ovantil vatnet, laag buskapen so vel fornöygd. Stakkars dokkorne, de finn dykk vel tilfrids de og i slik stil og fredfull natur, men de lyt döye mang ei hard stund.
Ein slik kveld lyt ein glöyma alt ilt; vatnet laag stilt og roligt, som eit blangt, gaatefullt auga, straala av maanens gyldne glans, so det var fortryllande aa sjaa.
Eg saag paa maanen med eit takksamt blikk, fordi han unner oss slike fagre, ljose stunder og jagar paa dör alt myrkt og tungsamt, som so lett gjer oss tunge i hugen.
Ein tankje slog meg daa, meir enn nokonsinne, kor verdlaust me menneskje, let slike stunder skrida forbi oss, slike stunder som me kann tileigne oss ute i den frie natur, med det storslagne ljose præg kvilande yver seg, lokkande og manade til aa gjera oss til gode og lovprisande mest mogelegt.
Ei still varm kjendsla ströymde i fulle drag gjennom meg, daa eg i grunnen tenkte paa kor mykje fagert og beundrande alt var skapt fyrr oss.
Eg lyfte auga fraa dalen til högste nut der uppi himelsyni laag eit ljosare lag, som fengsla mitt blikk til ein djup lengsel, der drog avstad med meg langt ut i det endelause;
Eg vakna upp av ei kvinderöyst som song: ”So fagert aldri auga for ha skua stort som dette her”! Og eg stemde i med slutningsordi: Eg kann det aldri glöyma”!
Ei stölsgjenta
Bladstyrar I. Brække
Ortnevik Ungdomslag vart skipa i 1904, og lagsavisa Solglytt har eksistert sidan 1909.
Talrike skribentar og redaktørar har forma innhaldet i dei handskrivne bøkene.
Ironi eller djupt alvor – tolkar vi tekstene rett?