Hausttankar
Ein plar gruva seg for hausten, men kvar aarstid har sin herlegdom aa syna fram.
Soleis hev og hausten sin. Mange tykkjer gildt um sumaren, men kor rik og væn han kann vera, maa han likevel røma for hausten.
Det er eit fint fargespel aa sjaa utyver tiderne ein haustdag.
Der er samspel og samklang, som sjølve kunstnarhandi ikkje kann etterlikna.
Raude og gule blad blakra so blidt i vinden og hev heller liten ans for, at dei snart skal falla og morkna til mold.
Det er jordi dei vil pryda og kveikja liv ikring seg, difor spenner dei i og vil syna seg i sin stordom den vesle stundi , dei hev att aa liva i.
Men snart fær hauststormarne yvertaket, riv og ruskar og slengjer bladi i sorp og søyla.
Det er dauden som er ute med sine fælslege armar og vil røva og kjøva alt livande. –
Men midt i sorgi augnar ein bod um betre tider, for paa greini der lauvet sat, sit alt ein liten kummar – vel i livd for vinterkulden, for med den vaknande vaar aa skjota fram med blad og blom. –
Det er ein undarleg samaheng i skaparverket, med løyndomar, der ingen kann stiga til botnar utan han, som er skapar for alt liv.
No kann bonden retta ryggen og sjaa paa sumarverket sitt. Radt fri er han sakta ikkje daa heller.
No naar vinteren nærmar seg, spyrst det etter ved. So lyt han paa skogen og henta og hogga.
Turr ved er godt aa hava um vinteren, so sparer ein kvinnfolki røyk i augo og sure andlet.
Koselegt er det daa for gamlingen aa koma inn i den logne og varme stova og faa tina istapparne or skjegget og faa ”varm” kaffi og god mat og blide augnekast av kjerringi.
Ja, hausten kann vera storfeld og gild, men hev i si fylgja liksom noko underleg vedkjørneleg sukkande korso.
Han minner oss um at livet, kor fagert det enn kann vera maa eingong døy.
Eingong naar me hev gjort det me var sette til aa gjera, kjem ein hauststorm og riv oss burt og - .
Skaparen tolkar det for oss gjenom natur og minner oss um, korleis det gjeng; men liksom livsvoni lyser løynt under snøklæde lyser livet bak dauden - .
Men me skal ikkje gjeva oss yver i lykkjelaus likesæle, endaa um her mykje kann vera som drep hugen.
Nei, me skal liva og ikkje motlaust for daa vert det gjerne daadlaust og.
Ein bør læra av naturi : aa spreida ljos og hygge ikring seg til me stuper - .
R.S.
Bladstyrar: Anna Fitje
Ortnevik Ungdomslag vart skipa i 1904, og lagsavisa Solglytt har eksistert sidan 1909.
Talrike skribentar og redaktørar har forma innhaldet i dei handskrivne bøkene.
Ironi eller djupt alvor – tolkar vi tekstene rett?