Ferdabrev
(Resten)
Daa eg var ferdig paa Fitjane, fekk eg han Herm. til aa skyssa meg um viki burt til han Ola og ho Maria.
Han Olav gjekk so kaut og kry fram paa golvet og vilde gjera seg til av at han var handelsbekjendt.
Han likte nok, um ho Maria hadde vilgja lagt merke til han, skynte eg, men ho Maria sat paa ein krakk burt i eine kraai og turka sveitte.
Ho vilde ikkje vedgaa kva ho hadde arbeidt seg ut paa, men eg last forstaa, at ho hadde vore paa spleising.
Daa eg kom burt til han Markus, stod han midt i lemtroppi med motoren under handi,
han vilde hava han upp paa verelset sitt og vøla han noko i maskina for det var so ufjelt aa staa med slikt arbeid ute under open himmel i slikt ruskever, sa han, og det heldt eg med han i.
Det hadde no harna til med sunnavind og dreiv so det berre piska i husi, so det var nok ikkje greidt aa koma gardarne i millom ein slik kveld, men, so han sa mannen um bryggjingi til jol:
”det maa til”.
Eg knappa godt att trøya og slepte nevarne paa botnen i brokelummarne og sette so i veg att.
Daa eg kom upp til han Bendik og ho Brita, kakka eg paa og gjekk inn.
Han Bendik sat so anvint og arbeidde med noki barne sko, han vilde hava dei ferdige til helgi, sa han.
Ho Brita heldt paa og tulla saman gamle klædi sine ho vilde hava det i orden til sumaren daa ho skulde paa Solrenningen og stia.
So rangla eg burt paa til tenarskapet paa garden han Gullak og ho Marta. Dei sat upp paa arket og spann, han kara og ho spann, og det gjekk som det hadde vore paa ein fabrikk, kann du tru.
Nei, og nei for eit ver det vart denne kvelden, so ho sa kjeringi berre verrare og verrare.
So skulde eg sjaa burt til han Gunnar og han Jo og ho Ingebjørg.
Han Gunnar gjekk og skritta og melte ut kor mykje rom huset tok burt fraa verdi og kor mykje det var att.
Han Jo gjekk so forvildt og kikka etter helgaklædi sine, han vilde til dampen.
So var det einkvan som spurde:
”skal det vera nokon damp i kveld daa?
Nei, ikkje nokon rutedamp, men det kunde vel koma ein korso,” sa han og gjekk.
Kor eg hadde vore innum, so hadde eg daa ikkje høyrt eit godt ord av kvinnfolki fyrr; men ho Ingebjørg
baud meg til, at eg kunde faa byta sokkar, for ho visste eg var vaat nok no, sa ho,
og eg tok med takk mot tilbodet og jamen var det betre aa faa byta, enn eg hadde trutt.
So skulde eg stampa meg fram til skulemeistaren.
Han hadde nett fenge kveldsen i seg og no vilde han leggja seg strakst, eg skulde berre pakka meg att, sa han.
Ortnevik Ungdomslag vart skipa i 1904, og lagsavisa Solglytt har eksistert sidan 1909.
Talrike skribentar og redaktørar har forma innhaldet i dei handskrivne bøkene.
Ironi eller djupt alvor – tolkar vi tekstene rett?