Minne
Det var i jonsokleite sumaren 1906, nett i desse store Kryningsdagarne.
Det var laurdagskveld. Ein slik ljos mild storfager kveld. No var eg færdig med dagsstrævet.
Eg var paa veg upp mot dei stupbratte hamrarne. Vilde finna heim bjørklauv og bergbrust, til aa pryda stova med.
Aa so lett her var i kveld. Eg hoppa yver stok og stein, smaug millom bjørkekjerr og klungerkjerr.
Haaret feste seg fast, og eg reiv meg blod paa henderne, i dei kvasse naalerne.
Sumtid vada eg til belte i blom og bring, gleid so paa steinarne og dukka reint under i det store grøne havet.
Endeleg var eg framkomen til hamaren.
Ho, berre fire bergblomar var utsprungne. Dei vaks høgt uppe i ei bergskorta. Sunnavinden ruska i dei kvite duskarne.
Dei stod der aa nikka og nikka, og liksom flirde til meg.
”Hei san, prøva magti di gut, vil du naa oss.”
Det var lettare sagt enn gjort det, aa faa tak i deim.
Eg mælte fjelllveggen med auga, gjekk att og fram, eg prøva baade her og der. Men nei, det var for bratt.
Eg snudde meg og vilde gaa, men der vaks ei liti buska framum, eit byks og eg hang fast, ein sleng til og eg var komen upp i ei ørliti skor.
Daa var fyrste taket gjort, eg kleiv og kleiv, sumtid snasa eg ,fekk godt tak i det lange graset, og soleis krabba eg paa alle fire uppyver, skortar og glenner.
Sumtid slengde eg armarne kring utstanande berghyttor, og hentra meg upp sakte sakte, kvart stig kjende eg etter um eg hadde fast feste under føtene
.
Um eg kunde koma attende? Ikje attende, eg torde ikkje sjaa ned og ørde, upp altid upp mot dei kvite nikande blomeduskar.
Tri gonger var eg tett attaat dei, men kom ikkje lenger for ein utstanande berghytt. Men fram skulde eg.
Med mykje møda kleiv eg ovanom, fekk tak i ein turreine, og dumpa so ned i den lune hola der blomarne stod.
Eg var reint utmasa, hjarta hamra og blodet fossa stridt gjenom aararne.
Eg sette meg ned millom blomarne, og saag paa deim.
Du og du so fagre, det var som eg ikkje hadde hjarta riva deim laus. Ellest, korleis skulde eg faa deim heile med ned.
Eg halla meg attyver fyrr aa kvila. Nei, so godt her var, og so maalande fagert du!
Dei høge, stupbratte hamrar lutte seg yver meg, og under meg låg bygdi.
Eg sat som uppe i lause lufti. Det kjendest so høgt og fritt, og svalande godt. Herifraa saag eg radt fraa yste enden av bygdi og radt til sjøen.
Og sjøen ja, den stille djupe myrke, var støtt den same slike ljose, ovfagre sumarsnetter.
Sumarvinden strauk lindt og litt gjenom dalen. Still fred kvilde yver all naturi. Og yver det heile kvelvde seg den ljose lette himlen seg.
So lyfte eg hovudet upp, og drog eit langt lettande andardrag.
Daa seig det slik helgafred i sjæli. Eg vilde kvila etter vika sitt stræv, og tankar.
Tankar ja, kor ofte kom vel ikkje dei beiske tankar Kva gagn er det i dette slite, kva gjer eg? Kva munar det? Hadde eg endaa haft pengar, kunde eg vel gjort einkvart.
Pengar ja, kor mange og mykje er vel det ikkje som treng pengegjelp? Men korleis er det, naar det gjeld æresportar og middagar og silkeklær. Daa kan ein berre sleingja med tusankronaren. Men----------
Eg vart beisk som pippar. Men i kveld var eg ikkje beisk. Ikveld gløymde eg alt vondt, og kvilde kvilde.
Eg totte eg saag yver fjeld og dal. Det var so straalande fagert eit syn. Gjev at i vaart fagre land, maa kvar kvinna og kvar mann, fram sin livsdraum bera.
Bygdegut
Bladstyrar: John Thune
Ortnevik Ungdomslag vart skipa i 1904, og lagsavisa Solglytt har eksistert sidan 1909.
Talrike skribentar og redaktørar har forma innhaldet i dei handskrivne bøkene.
Ironi eller djupt alvor – tolkar vi tekstene rett?